znów
zawiesiły się na firance bezsenności
rąbkiem posrebrzanej poświaty oświetlane

zmącone
opadają po framudze okna
strugom płynącego deszczu dorównują kroku
nierealnym tańcem uwalniają zmysły

prowadzą na parkiet obejmując ramieniem

westchnieniem
osiadają na mgle wijących się języków dymu papierosa
ulotnego popiołem

zbratani
odcieniem popielu pną się bluszczem na firmament
chroniąc czerwień pulsującego żaru

wyssanym karminem znaczą łzy

nawlekają
na nić Ariadny na przemian z paciorkami różańca
darując odrobinę spełnienia

tylko tam kwiaty nie więdną
tylko tam zegar cofa wskazówki

a Charon robi postoje by ogrzać zimne dłonie…