myśli wymykają się tabunami w czeluściach nocy
z twarzami potępieńców z tembrem nieludzkich wyć

dźwięki kluczy z pogłosem dna piekieł
dźwięki wychodzące spod kapci ledwo unoszących ciało nóg
dźwięki wszystkich instrumentów – sypią duszę na kawałki

pobłogosławiona biała – niebieska – zielona
pod nadzorem śledzenia skoków krtani – koi snem
rozgrzesza błędnym spojrzeniem

dźwięk kluczy…

wyciskane łzy osiadają na skrzypieniu metalowych drzwi
okrzyk rozpaczy przysiada na przygryzanych wargach

obustronnie wyciągnięte ramiona na wtulenie powłoki ciała
jedyną świadomością że ktoś kocha – skoro Bóg śpi