Jak ze stołu matki zabierano twoje kromki chleba.
A rąk wyciągniętych było wiele. Dziś amnezję mają twoi żywiciele.
Zapłatą Dom Starców. Jak od niewdzięcznego dziecka.
Ciężarem się stałaś. Marionetką z supełkami sznurków.

Ziemio ty moja ukochana, cudaka z ciebie zrobili.
By zakryć swą hańbę szyby neonami ozdobili.

Pomorzanom morza nie zasypali, jeziora nadal są.
Góralom gór nie zrównali. Owieczki nadal się pasą.
A hale wciąż zachwycają. Urokiem. I też ludzką pracą.

Tam krajobrazy bez zmian. Nasze hałdy porośnięte trawą.
Nagle ni to góry ni wulkany. Szyby pokopalniane straszą.
Siedliskiem kruków się stały. Widok grozy tej toczy czarną łzę.

Ziemio ty moja ukochana, cudaka z ciebie zrobili.
W białych rękawiczkach rabowali. Skrępowali.