• Views 630
• Likes

#alegorycznośćpoezji_ksztsłów

Tym uszom już medyk nie pomoże
– utraciły zdolność zmysłu.

Słowa ostrzem poszatkowały bębenek.                                                             

Osiadają warstwa po warstwie
utwardzając się bólem z cechą
zaprawy szybkoschnącej – w pamięci.
Powracają echem w pustej już studni.

Pamiętała tylko zero choć ukończyła
Politechnikę. I obsesyjne czyszczenie lustra.

Ból złagodzi aparatura na szumy.
Stąd łaknienie bycia nad brzegiem morza.
Pobratana szumu z szumem.

W bezpiecznej samotności – elokwentnej ciszy.
Tam rześkość słonej wody ofiaruje katharsis
– z wyostrzonymi innymi zmysłami.