Perunowy kwiat
- Views 957
- Likes
Perunowy kwiat
mieliśmy kubek pełen życia
płonął jak lico białogłowy
świtem go rosa wypełniała
zraszając usta wciąż spragnione
kruszeje rąbek tego kubka
poiłeś z niego kwiat paproci
zakwitł i zniknął jednej nocy
lecz pozostawił nimfy ślad
błogość znalazłeś w przesileniu
utkaną z leśnych sennych marzeń
mieliśmy kubek wciąż kwitnący
od przebiśniegów po mimozy
szczerbiny ranią dłonie usta
jego zawartość coraz częściej
jest jak wyschnięta studnia – pusta
dzisiaj posucha żniwo zbiera
karłowacieje ten nasz kwiat
liście spadają tracą blask
płowieje zieleń – tlenu brak
———————————————–
2 Komentarze
Odpowiedz
Świetny refleksyjny wiersz. Takie jest życie… niestety. Pozdrawiam serdecznie Malwinko 🙂
Dziękuję za odwiedziny Ludmiło. Ten wiersz był pisany na konkurs. Temat – Kwiat paproci- Fakt, ciężki temat. Serdeczności :))