Pierrot   

marzył przytulając się do firanki

już widział alejkę liśćmi usłaną

splecione dłonie i siebie                           

już czuł blask ciepło słońca

przyjemny wiatr na swej bluzie

i zapach złotej jesieni

lecz kiedy wyszedł by ziścić

deszcz lunął z błękitu nieba

spłynęła z kroplami łza czarna

rozszlochał się deszcz nad nieszczęsnym

wiele w tym parku widział

szczęśliwych radosnych samotnych

tak gorzkiej łzy nigdy

pożegnał kroplami Perrota

łzę podał na klamkę by wyschła

zrozumiał