Czasem zapyta; dla kogo?

– Oj, w przeprosiny, niebogo
– Wiem, co wpasujesz w serce dodatkowo,
weź te stokrotki, studencie miły,
one niejedno serce skruszyły…

– A ty moja miła?
– Dla mamy, na grób?
– Zapewne róże herbaciane wielbiła,
utuli skrzydłem anielskim …

– A ty mój drogi panie ?
– Na rocznicę ślubu?
– Tylko czerwone róże i pamiętaj
panie, zrób rano śniadanie…

– A ty anielska kobieto?
– Ten polny bukiet z twoją jedwabną sukienką,
kawałek nieba stworzy, dasz marzeniom pochędożyć…

I tak co dzień – czy to wiosna, lato, zima – ona wie

A, kiedy zapada zmierzch budząc lampiony,
zerka z uśmiechem na popiersie Adasia;

– Oj, ty się nasłuchasz, a jak się dziś masz?
– Do jutra, wieszczu drogi. Na mnie już czas,
bolą nogi, wymoczę je, a rano znów wrócę…