blaskiem a czeluścią

nędzą a bogactwem
wyraźna kreska rozdarcia

na progu swej gitary
ułożył chude palce
zacisnął niczym ślina krtań.

dźwiękami karmił ciało
wzruszeniem zraszał usta

uliczkom Barcelony
oddaje swego ducha Bolerem
kończy ostatni akt

tło życia poznał w dźwiękach
w ciemności nimi dzielił

z bosymi stopami perspektywy brak