Drgnął ze strachu piesek. Odskoczył od góry liści.
Spojrzał, a tu jabłko. Malusie czerwone.
Idzie w jego stronę.

Pobiegł szybko do kasztanowej mamy.
W kapelusz z czerwonej jarzębiny przybranej.
A płaszczyk miała z barwnych jesiennych liści.
Z przypiętą broszką z malusiej winogron kiści.

– Mamo mamo spójrz jabłko idzie!
– Och ty, mój kochany Dawidzie.

– To jeż nasz kolega. Ludzi się wystrzega.
Dlatego pod liśćmi buszuje. Zimowe zapasy szykuje.
Tak samo jak ta wiewióreczka ruda.
– Ta co ma ogon jak prawie, prawie, no no no…
– Ta z liściem dębowego drzewa?
– Tak!

– Strojnisia nasza szyszkowa,

a na drzewie jarzębiny czerwone korale chowa.

Zaczął skakać wokół mamy z nowej wiedzy uradowany.

– A po co jeżowi tyle patyczków na grzbiecie?
– Czy to boli kiedy poskacze, z górki zjedzie,
plecy otrze o pień drzewa?
– Nie kiedy się boi to w kłębek się zwija
i po to ta igłowa na plecach grzywa.

Znów poskakał wokół mamy. Zamerdał patyczkowym
ogonkiem i zawołał:
– Zaraz będziemy pod dyniowym domkiem!

– Tak, a czy wiesz kto w nim mieszka?
– Tak!  Nasz Leśny Ludzik z zielonymi żołędziowymi skrzatami.
Ma zielony brzuch i z czerwonego liścia dębu kubraczek,

brązową z antenką czapeczkę i z patyczków rączki i nóżki.

– A przed domkiem pamiętasz z kolczastych zielonych
torebek po kasztanach zrobił garnuszki.
Wrzuca do ich środka orzeszki, by echem leśnym brzęczały.
Ot i taki jesienno – leśny dzwonek mamy!