“OKRUCHY ŻYCIA”

 

Jestem świeżo po czytaniu…refleksja.

Znam Alinkę od lat, znam jej pióro, pomimo to odnajdywałam w wersach nowe spojrzenie.

Wiele miejsca poświęca rodzinie. Gorycz po śmierci córki ulewa z kartek. W takim bólu nie można ulżyć, niestety. To coś okrutnie jednoosobowe.

W tomiku są również wiersze dedykowane konkretnym osobą, które wywarły na autorkę wpływ. Stąd też i podziękowania.

 

Muzyka, nasze życie ściśle współgrające z naturą również znalazły swoje miejsce. A kto, jak nie poeta widzi i czuje i zauważa to najbardziej, w ponadprzestrzennym wymiarze.

Generalnie dominuje tematycznie sens życia. Refleksja nad nim, refleksja po tym co i jak było/wspomnienia/ z nieustannie muskanymi wnętrze marzeniami zmuszającymi oczy unosić w nieboskłon. Z niezliczoną ilością pytań bez odpowiedzi. Bo na tym polega życie, a każdy z nas ma te okruchy inne…

tak, śpieszmy się kochać.

 

Czytając Posłowie – Marioli Niebrzegowskiej – bardzo się wzruszyłam.

Zatrzymałaś Alinko…Dojrzałość puentuje.

 

Bardzo dziękuję.