kojące ciepło osiada na listkach winobluszczu
wije się pragnieniem zespolenia oczekując barw
znakiem starczającego zadowolenia; niech bucha
starym złotem rudością namiętnością czerwieni

kojące ciepło osiada na koralach jarzębiny
nawleka na wysuszone motki pajęcze
koral po koraliku w sznur tęsknot skrywanych
jak w perłach lata zapina zasuwką-wspomnień

kojące ciepło osiada na jesiennych kwiatach
dotykiem gładzi główki schylone; oczekujące
płatki róż urokiem jedwabiu poddają się same
kobiecym pragnieniem zmieniają prezencję

kojące ciepło osiada subtelnie na ramionach
pieści jedynymi ramionami chcącymi dotknąć
nie rani – nie daje nadziei – nie daje złudzeń
oznajmia o nadchodzących chłodach jesieni