Życzliwa osoba stojąca za nią dołączyła:
– Moja to i brzozę zaliczała.
Pani trzecia z rządku rzekła:
– Ja to rzucam na włosy jajko, zwijam ręcznikiem.

I odczekuję.
.
Głowa mi pęka, kręgosłup ledwo pion utrzymuje.

– Taaak, jeszcze trzepak i mąka i omlet się szykuje.

Psia mać!
.

Rzecz jasna pomyślałam.

Patrzę na zegarek. Nie dowierzam.
Za drzwiami zmierzch.
Za chwilę wstąpi we mnie zwierz.

Przede mną stał men. I nie wytrzymał.
– Moje drogie Panie zapowiada się na

dłuższe debatowanie.
Ja tylko jedną rzecz.
Uśmiechem ujął wszystkie przed nim damy
Nie omijając Pani zza lady;
– Co podamy?
– Środek na wszy.
Dziecko z przedszkola przyniosło.
Dostał i wyszedł.
.
Szybko!!! By się nic w domu nie rozniosło.
A ja nadal stoję. Słucham. W milczeniu patrzę.
Już mi nic nie przeszkadzało
Po tym co zobaczyłam. Bo krok o Pana bliżej lady byłam.

U Pani magister malusio malusio…jak wnuk powiem.
Prześwity skóry pośród czerni na głowie.
Grzywka przerzucona, by zatuszować braki.
I jak tu przełknąć echo słów takich:

– Niech Pani weźmie to. Ja to prywatnie stosuję.
I poprawę gwarantuję.
.
Potem to już szybko poszło. I ja dostałam.
Z porad rzecz jasna – nie skorzystałam.
Za drzwiami apteki zażyłam bez popicia.
Kurka! W aptece można spędzić kawał życia.
I zażyć leki bez popicia.